Weerzien!

De afgelopen 2 weken had ik meivakantie en had besloten om toch nu alweer terug te gaan naar mijn mooie land met de lieve kinderen. En ik heb zó genoten! Nicaragua is echt een land waar mijn hart een sprongetje door maakt.
Gelukkig mocht ik de eerste nachten een beetje bijkomen en gezellig Nederlands praten met de familie Meeuwes die inmiddels in de boerderij tussen Managua en Leon wonen. Toen ik aankwam kreeg ik een warm welkom, letterlijk en figuurlijk. Het land is droog en kleurt nu van geel tot roestbruin, en het stof waait erg op doordat het al maanden niet geregend heeft. Maar sinds mijn laatste nacht eergisteren is het ' s nachts alweer gaan regenen, dus binnenkort zal het er wel weer fris en groen uit gaan zien.
Een dagje naar het strand met de familie:

De familie heeft een boerderij met vee, koeien en paarden en leven van het vlees en de melk die de koeien geven. Helaas is de crisis in Nicaragua inmiddels ook toegeslagen.
Savanne geeft de kalfjes melk:

Snoetje mijn katertje wordt hier erg goed verzorgd!



Na 3 dagen ging mijn reis verder richting het vulkanische eiland Ometepe, waar ik een jaar met de kinderen gewoond heb. Het was echt geweldig om er weer te zijn, tijd te hebben voor de kinderen, lekker te kroelen en te knuffelen met ze, en mijn Spaans weer op te halen, wat toch wel aardig wegzakt na 4 maanden.
Tegenwoordig zitten de kinderen van ' smorgens 7 tot 's middags 4 op school, weer eens een nieuw bedenksel van de directie. Van 7 to 1 hebben ze les! En daarna eten ze op school en van 2 tot 4 moeten ze huiswerk maken.



Afgelopen vrijdag hadden alle scholen in Nicaragua vrij, el dia de trabajadores, dag van de arbeid zeg maar, en nam ik mijn kans schoon om voor de allerlaatste keer nog eens een workshop tekenen te geven. Er kwamen zo'n 50 kinderen op af en ik heb een mooie stapel tekeningen met vulkanen en tropische dieren meegenomen naar Nederland, wat een fijn cadeau.






Helaas is het me niet gelukt om de oudere jongens en meiden die nu op het nieuwe landgoed "Casa Padre Wasson" wonen te bezoeken, daarvoor was mijn vakantie toch te kort en zij hebben ook zulke enorm lange dagen dat ze niet thuis zijn. Maar, er zal zeker nog wel een keer komen dat ik ze een snelbezoek ga brengen. Mijn grote artiesten zitten daar nu, en hebben helemaal niets kunstzinnigs te doen, en dat is triest. Dus ik hoop dat straks de nieuwe creatieve therapeute die in juli komen gaat, daar wel mee aan de slag kan.

Het vrijwilligershuis was dunbevolkt vergeleken mijn komst vorig jaar. Er wonen nu nog maar 4 mensen, waarvan er deze zomer ook weer 2 naar huis gaan. Veel ruimte, veel stof, en een paar kakkerlakken zeg maar.
Met Michelle ben ik nogmaals naar Finka Venecia gelopen en hebben we heerlijk gegeten en gekletst.



Mijn laatste dagen bracht ik door in San Juan, aan zee waar je elke avond opnieuw genieten kan van de zonsondergangen, die zijn soms spectaculair.


Ik heb mijn Spaans weer opgehaald door elke dag een klein bezoek aan de talenschool Rosa Silva te brengen en daar naar het relaas te luisteren wat men in Nicaragua vindt van de jeugd van tegenwoordig! haha best grappig. Rosa zegt dat ze de kinderen maar wat vaker een draai om de oren moeten verkopen, want er wordt niet meer geluisterd. Daar weten wij alles van in Nederland, maar of dat nou de goeie oplossing is....

Nederland

Mijn laatste bericht op het Nicaraguaanse avonturen-blog schrijf ik hier vanuit mijn huiskamer in Weesp. Alweer 10 dagen terug op Nederlandse bodem probeer ik het allemaal een plek te geven, wat ik hier nu voel over Nicaragua, NPH en het werk met de kinderen wat ik daar deed.
Ik ben allereerst heel blij weer terug te zijn, geniet ervan mijn moeder en vrienden weer gezien te hebben, afspraken te maken, en lekkere bruine boterhammen met kaas te eten, kroketten en appels. Maandag heb ik alweer een sollicitatie om tekenlessen en andere lessen te verzorgen in de jeugdgevangenis van Amsterdam. Ook goed om weer hier aan de slag te gaan.

Ik kijk terug op een jaar vol belevenissen, een nieuwe cultuur een droom die ik in vervulling heb laten gaan. Nadat ik 4 weken talenschool deed in San Juan del Sur dacht ik toch wel aardig Spaans te spreken en te verstaan, maar heb daar nog maanden mee geworsteld uiteindelijk omdat de kinderen niet zo articuleren zoals mijn docenten op de Spaanse school. Therapie geven en de kinderen niet goed verstaan was een ramp. Gelukkig was Anne er de eerste maanden, om me te helpen, en zij was een ware tolk! En hardwerkend voorbeeld en heeft me de kneepjes van het vak geleerd en verder hebben we veel lol gehad samen. Het was een waar gemis dat ze afscheid nam. Ik heb leren genieten van het omgaan met de kinderen die grote verhalen hebben, de eenvoud van wonen en leven, de prachtige natuur, de vulkaan in al zijn kleuren, de vreemde manier van communiceren en de flexibiliteit die altijd weer aan je gevraagd wordt. Ik hoef hier niet meer een afspraak niet 3 keer te bevestigen, daar moet ik soms nog wel even aan wennen hoor. Ik heb erg genoten van mijn vriendin Roos die op bezoek kwam, mijn lieve moeder en haar vriendin Truus, en natuurlijk de fotograaf die zijn kunsten liet zien in September en me veroverde. Sindsdien waren mijn plannen wel zo duidelijk dat ik niet langer wilde blijven in het mooie Nicaragua dan 1 jaar en daarna terug zou gaan naar Nederland. Helaas mocht de liefde tussen de fotograaf en de vrijwilliger niet lang duren.
Zo'n jaar maakt een enorme indruk op je leven. Ik ben een vrouw van 37, en heb deze droom eindelijk in de realiteit gebracht, een droom die al bijna 18 jaar oud was. Ik denk dat ik me er nu echt met hart en ziel kon geven, had alles goed voorbereid, en eerder is dat gewoon niet goed gelukt. Ik weet zeker dat ik eens terug ga, om de kinderen en zoen te geven, de blauwe vlinder weer te bewonderen, en misschien wel de grote vulkaan Concepción te beklimmen. Ook zal ik de Groningse familie groeten en Snoetje even knuffelen.

Maar nu is er een nieuwe tijd aangebroken. En die ga ik me eigen maken.
Dank je wel NPH, dank je wel Nicaragua, dank je wel lieve kinderen om mijn leven zo te verrijken.

We gaan!!

Vanmorgen is de laatste ochtend dat ik hier wakker werd door de vogeltjes en het ruizen van de bomen. De huiskat Chickey wilde niet verhuizen met Snoetje naar Managua en was uitgebroken deze week en hobbelt hier weer rond op zoek naar iemand die hem nog een hapje geeft. De koffers zijn ingepakt, en we hebben al afscheid genomen van de kinderen. Op Oudjaar kwam toch nog een verrassing met mooie gemaakte dingetjes en een certificaat van NPH. Ik kijk terug op een prachtig jaar, vol avonturen, mooie kinderen, nieuwe leerpunten, een nieuwe taal en een prachtige romantische plek om te wonen. Over een uurtje zwaaien we hier af en gaan we als vrijwilligers een laatste avond in Granada doorbrengen, en morgen vlieg ik met Cees naar de Corn-eilanden.
Ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie steun , interesse en bemoedigingen, want die had ik ondertussen ook hard nodig.
Daaag Ometepe, dag lieve kinderen.

De laatste loodjes

Nog maar een paar dagen hier op het eiland, de kerst is voorbij, en oud en nieuw nadert, en we gaan met de hele groep vrijwilligers de 3e januari weg. Er blijven 2 van de groep nog een half jaar langer werken, de rest gaat naar huis.
En wat nu plotseling toch maar veranderd is, is dat de grotere kinderen toch maar niet gaan verhuizen naar Jinotepe en allemaal nog een jaartje hier blijven. Dit heeft te maken met de politiek, de regering doet ineens nogal moeilijk over weeskinderen die wel ouders hebben, die moeten naar huis. maar ze zitten natuurlijk niet voor niks in een weeshuis...

Het is een vreemde tijd van afscheid nemen, de eindrapporten schrijven en spullen opruimen.
Met de kerst hebben we de kinderen allemaal een boekje met foto's gegeven, geïmporteerd vanuit Nederland. Mijn moeder had 200 boekjes bij de Acion gekocht, kleurige vrolijke boekjes en Cees heeft een veel te zware koffer gratis kunnen meenemen, want zette zijn mooiste glimlach op en zei bij de douane dat het voor weeskinderen was, dat scheelde ons 150 dollar!!! Inmiddels hebben een andere vrijwilligster en ik gezorgd dat er voor elk kind tussen de 4 en de 7 foto's inzaten van hun familie, hun vrienden en natuurlijk het mooie portret wat Cees heeft gemaakt in september. De kinderen vonden het allemaal prachtig, willen steeds weer even naar hun foto's kijken.

Verder hebben de meeste kinderen al afscheid van ons genomen omdat ze een maand naar hun familie gaan. We hadden een disco georganiseerd de 25e december. Wij zouden ook afscheid nemen. De communicatie is hier dermate slecht dat je elke dag weervoor verrassingen komt te staan. Ik kwam aan in de ranchon voor het feestje en niets was bekend, en toen waren de praatjes al gehouden en ik kreeg de microfoon in mijn handen gedrukt. Ben ik echt een beetje boos over. De directeuren hebben niets persoonlijks gezegd of gedaan voor geen enkele vrijwilliger, terwijl we hier ons uit de naad hebben gewerkt een jaar lang. NPH is een organisatie vanuit de jaren 50 die bestaat van donaties, en de hulp van vrijwilligers heel hard nodig heeft. Helaas komen er in het nieuwe jaar niet veel nieuwe vrijwilligers, maar ik heb wel begrepen dat er in juni een nieuwe Nederlandse creatieve therapeut gaat komen! Welkom! Doe ik mijn verslagen en rapporten in elk geval niet voor niets.

Verder ben ik nog met een groepje jongens 2 dagen naar Leon geweest. zij hadden een prijs gewonnen, want ze hadden de beste kerstkaarten ontworpen en die worden nu verkocht voor NPH wereldwijd. Een mooi stukje werk ik heb hun beloond door hen mee te nemen naar Leon de enige beetje culturele stad in Nicaragua, met een prachtige kathedraal, en een redelijk museum met moderne Latijns Amerikaanse schilders. Ik heb ze lekker verwend met lekker eten, slapen in een hostel en naar de film gaan. Onvergetelijke dagen waren dat.






Cees en ik hebben vorige weekend een paar dagen in het Costa Rica vertoefd, omdat ik nog weer een visum nodig had voor Nicaragua. We hebben genoten van de zon en prachtige stranden. Inmiddels is het in Nicaragua nog steeds niet tropisch, het is frisjes en het lijkt wel herfst. (voor de tijd van het jaar dan)
Nog even een bezoekje gebracht aan de Groningse familie, de nieuwe pleegouders van Snoetje. Ik ben heel erg blij dat de beide katten daar naartoe mogen, kunnen ze lekker rennen en muizen eten op de boerderij. De familie Meeuwes gaat verhuizen naar een net gebouwde boerderij tussen Managua en Leon, en de kinderen gaan straks naar een Spaanse school.

Ik denk dat dit het laatste berichtje is vanuit Nicaragua....
Allemaal een hele goede jaarwisseling, en we zien elkaar over een paar weekjes weer!!!!!!!
Lekkere appeltaarten en kaasjes en heerlijke holandse kost, wat verlang ik daarna, en natuurlijk om jullie lezers allemaal weer te spreken en te zien!!!

Aftellen en hard werken

Het is hier vakantie sinds vorige week hoeven de kinderen niet meer naar school. Talloze examens hebben ze achter de rug, en als ze maar 1 onvoldoende hebben dan moeten ze het jaar over doen, of nieuwe examens maken. Het systeem is hier heel anders dan in Nederland. Maar nu hebben ze dus 2 maanden vakantie, en als ze het goed gedaan hebben op school dan mogen ze in januari naar hun familie, als die dat ook graag willen. Ongeveer de helft van de kinderen was vorig jaar op " vakantie". Vandaag sprak ik met 1 van de kinderen die hier al 11 jaar woont en hij gaat dit jaar voor het eerst op vakantie, naar zijn vader. Maar hij zei er wel bij dat het een 'armoedige vakantie' zal worden, niet net zoals Liselot die in luxe hotels kan slapen!! Nee, hij zal een matje op de grond in het huis van zijn vader aantreffen en hopelijk elke dag een bord rijst en bonen krijgen. Maar hij is enthousiast. Met hem en Eva heb ik vorige week de muur "gerestaureerd", die we vorig jaar met Anne gemaakt hadden.






Wat ik verder gedaan heb de laatste paar weken is werken aan een groot fotoproject, samen met een andere vrijwilligster zijn we er de laatste weken dagelijks druk mee. We gaan alle kinderen van NPH een fotoalbum geven met tenminste 5 foto's met de kerst. 1 Portret , die Cees gemaakt heeft, een familie foto, en een paar foto's van hun vrienden. Mijn moeder heeft in Nederland al 200 mapjes gekocht en in een koffer gestopt die Cees straks gaat meenemen.
Het is een hele berg werk, en veel georganiseer en heel veel gefotografeer, zoals de familiedagen en het grote feest als je 15 wordt bijvoorbeeld, de "quinzeañeras". Alle meisjes die 15 worden, worden in de watten gelegd, er is al weken op een wals gestudeerd en ze zien er allemaal uit als bruidjes, er worden enorm grote taarten gebakken en het lijkt wel het feest van je leven. De bedoeling hierachter is dat de meiden nu "groot" zijn , verantwoordelijkheid moeten dragen en hun studie en toekomst serieus moeten gaan nemen.

Schoonheden van 15:


Een grote familie:




Op 22 november ben ik naar Managua gegaan om een presentatie te geven over NPH voor een Nederlandse school, met ongeveer 25 leerlingen. De kinderen hadden met de juf allemaal leuke schilderijen gemaakt die op die dag gevijld werden en geld moesten opbrengen voor NPh, ze hebben een sponsorloop gedaan en alle ouders heel veel taarten en cakes gebakken om te verkopen. Het was heel goed georganiseerd en er is heel erg veel geld binnen gekomen, meer dan iedereen had kunnen bedenken. Ik ging heel dankbaar terug en had natuurlijk goed nieuws voor de directeuren.

De schilderijen veiling:




sponsorloop:


De directie van NPH zowel internationaal als nationaal kampt met grote financiële problemen vanwege de economische crisis wereldwijd, en op alles moet nu bezuinigd worden. Er worden regelmatig mensen ontslagen om wat voor reden ook, de chauffeurs bv en vandaag ook weer wat arbeiders. De tio's zullen niet ontslagen worden want daar hebben we een groot tekort aan. Het is moeilijk om geschikte mensen te vinden die met de kinderen kunnen werken.
Verder zijn er nationale problemen, want vanuit de regering in Nicaragua wil men dat alle weeshuizen gesloten worden en de kinderen die ouders hebben gewoon weer thuis gaan wonen, ondanks erbarmelijke situaties. De regering is hier echt raar. Ortega is de president maar iedereen weet inmiddels dat hij afgelopen maand met de burgermeester verkiezingen gefraudeerd heeft met het tellen van de stemmen. Er waren daarom 2 weken lang rellen en daarom kon ik de foto's niet laten uitprinten....Managua is nu eenmaal niet de veiligste stad.


En dan is hierbij de laatste maand NPH ingegaan.

Van de boom in het bed....

Een behendig meisje van 13 jaar klom gisteren als een aapje in de kokosboom, hongerig naar de heerlijke gele kokosnoten die er aan hingen. Ik was aan het wachten op een stel meiden om een familie activiteit te doen, en zag haar naar boven klauteren en maakte snel een foto. Op hetzelfde moment brak er een tak en boem! Ze lag voor mijn neus te kermen van de pijn.... Ik zag gelijk dat het niet goed was met haar arm, maar verder kon ze me vertellen dat ze geen pijn had in haar nek, rug of benen, maar die arm oei oei oei...
Alle kinderen dromden zich om het ongeluk heen, maar gelukkig was er een tia zo wijs te zeggen dat ze maar een klusje moesten gaan doen. Samen met de tia ging ik mee naar het ziekenhuisje in Moyogalpa, het kind schreeuwde van de pijn, en het was niet anders dan over een hobbelweg in een ouwe truck naar Moyogalpa te rijden, naar het ziekenhuisje waar ze niets anders doen dat prikken geven en antibiotica uitdelen...
Daar zagen ze ook snel genoeg dat het niet goed was en na een soort gipsen spalk te hebben gemaakt, en op mijn verzoek een middel tegen de pijn in haar bil gespoten te hebben, moest ze verder met de boot om een röntgenfoto te laten maken in Rivas. Dat kan niet op het eiland namelijk. Ik ben niet verder meegegaan want er kwam al een verpleegster van NPH met een tasje kleding en een tandenborstel.
Half platgespoten, maar het eerste glimlachje



Vandaag ben ik op ziekenbezoek gegaan met Irania, haar beste vriendin, die gisteren geen hap meer door haar keel kreeg. Heel veel kinderen had ik aangespoord om brieven te schrijven en tekeningen te maken, en het waren er teveel voor haar om ineens te lezen.
Vandaag schrok ik nogal, haar te zien liggen als een gevangene aan de ketting zonder enige bewegingsvrijheid. Ze schijnt haar arm op 2 plekken gebroken te hebben, en omdat de arm (natuurlijk) gezwollen was, vinden ze hier dat het kind eerst 15 dagen zo moet liggen, met een pin door haar elleboog aan een geïmproviseerd koord hangend, en dat er daarna geopereerd kan worden. Ik ga proberen hier iets aan te veranderen, weet namelijk hoe oncomfortabel gebroken botten zijn en alleen op je rug te kunnen liggen is heel ook erg naar. Maar een andere Nicaraguaanse arts vertelde me over de telefoon dat dit normaal is als je je arm op 2 plekken breekt.
Arm schaap, wat zijn wij Nederlanders toch bevoorrecht om een goed zorgsysteem te hebben en goede moderne medische hulp te krijgen. Ik voel me een beetje verwend, en het is bevreemdend te ontdekken dat dit hier gewoon standaard is. Weinig pijnbestrijding en met zoveel mogelijk mensen op een zaal. De directeuren hier maken er wat flauwe grappen over, "vond je de kokosnoot echt zo belangrijk"? Ik heb toch een ander gevoel voor humor. Ik ga deze week nog eens kijken en zeker verder de directeuren aansporen te overwegen haar naar Managua over te brengen, in de hoop de operatie te versnellen.

Veel bezoek de eerste dag:

Directeuren om het bed:

Straatkinderen en kunst

In San Marcos, de boerderij van NPH, wonen nu een aantal nieuwe jongetjes, net van de straat geplukt.
Met wat extra aandacht en zorg van een tio en hulpje hopen we dat ze eind november hier in Casa Santiago kunnen wonen.
Het zijn 5 jongens uit verschillende plaatsen die echt op straat hebben geleefd. Twee van hen kunnen niet lezen en zelfs hun naam niet schrijven. Ze zijn nog nooit naar school geweest. Daarom krijgen ze nu wat extra aandacht en zitten nog niet in het grote NPH systeem waar je met 14 personen op een slaapzaal ligt, om half 5 opstaat en na het ontbijt naar school gaat. Ze krijgen 's morgens privé lessen, elk op hun niveau. En 's Middags zijn er een paar vrijwilligers, waaronder ik dus, die één keer in de week een activiteit met ze doet.
Ik dacht even een schilderlesje met ze te doen, een eenvoudige kleurencirkel moet lukken. Maar had niet begrepen dat als kinderen niet kunnen schrijven, ze dan echt een bijzondere motoriek hebben, een bijzonder slechte dus. Niet allemaal, 3 van hen deden het best goed, maar het was grappig om te zien dat het schilderen en mengen van kleuren uitmondde in een soort body-art....