Een behendig meisje van 13 jaar klom gisteren als een aapje in de kokosboom, hongerig naar de heerlijke gele kokosnoten die er aan hingen. Ik was aan het wachten op een stel meiden om een familie activiteit te doen, en zag haar naar boven klauteren en maakte snel een foto. Op hetzelfde moment brak er een tak en boem! Ze lag voor mijn neus te kermen van de pijn.... Ik zag gelijk dat het niet goed was met haar arm, maar verder kon ze me vertellen dat ze geen pijn had in haar nek, rug of benen, maar die arm oei oei oei...
Alle kinderen dromden zich om het ongeluk heen, maar gelukkig was er een tia zo wijs te zeggen dat ze maar een klusje moesten gaan doen. Samen met de tia ging ik mee naar het ziekenhuisje in Moyogalpa, het kind schreeuwde van de pijn, en het was niet anders dan over een hobbelweg in een ouwe truck naar Moyogalpa te rijden, naar het ziekenhuisje waar ze niets anders doen dat prikken geven en antibiotica uitdelen...
Daar zagen ze ook snel genoeg dat het niet goed was en na een soort gipsen spalk te hebben gemaakt, en op mijn verzoek een middel tegen de pijn in haar bil gespoten te hebben, moest ze verder met de boot om een röntgenfoto te laten maken in Rivas. Dat kan niet op het eiland namelijk. Ik ben niet verder meegegaan want er kwam al een verpleegster van NPH met een tasje kleding en een tandenborstel.
Half platgespoten, maar het eerste glimlachje
Vandaag ben ik op ziekenbezoek gegaan met Irania, haar beste vriendin, die gisteren geen hap meer door haar keel kreeg. Heel veel kinderen had ik aangespoord om brieven te schrijven en tekeningen te maken, en het waren er teveel voor haar om ineens te lezen.
Vandaag schrok ik nogal, haar te zien liggen als een gevangene aan de ketting zonder enige bewegingsvrijheid. Ze schijnt haar arm op 2 plekken gebroken te hebben, en omdat de arm (natuurlijk) gezwollen was, vinden ze hier dat het kind eerst 15 dagen zo moet liggen, met een pin door haar elleboog aan een geïmproviseerd koord hangend, en dat er daarna geopereerd kan worden. Ik ga proberen hier iets aan te veranderen, weet namelijk hoe oncomfortabel gebroken botten zijn en alleen op je rug te kunnen liggen is heel ook erg naar. Maar een andere Nicaraguaanse arts vertelde me over de telefoon dat dit normaal is als je je arm op 2 plekken breekt.
Arm schaap, wat zijn wij Nederlanders toch bevoorrecht om een goed zorgsysteem te hebben en goede moderne medische hulp te krijgen. Ik voel me een beetje verwend, en het is bevreemdend te ontdekken dat dit hier gewoon standaard is. Weinig pijnbestrijding en met zoveel mogelijk mensen op een zaal. De directeuren hier maken er wat flauwe grappen over, "vond je de kokosnoot echt zo belangrijk"? Ik heb toch een ander gevoel voor humor. Ik ga deze week nog eens kijken en zeker verder de directeuren aansporen te overwegen haar naar Managua over te brengen, in de hoop de operatie te versnellen.
Veel bezoek de eerste dag:
Directeuren om het bed:
