Zondag de 26e juli was er voor de 2e keer dit jaar een visitedag.
Op deze dagen gaan alle kinderen naar het hoofdkantoor in San Jorge om eventuele familieleden of vrienden te ontvangen. Voor veel kinderen een spannende dag. " Zouden ze wel komen". " Zie ik er wel netjes uit", "Hebben ze wat voor me meegenomen" etc.
De meiden waren al om 3 uur in de ochtend opgestaan om zich mooi te maken, hun haren te doen, en zich mentaal voor te bereiden. De jongens hebben 5 minuten nodig voordat de bus ging (om half 6), ik bedoel de vrachtwagen vol geladen...
Het was dus een erg lange en inspannende dag. Sommigen ontvingen hun oma, of een neef en anderen zaten met zijn 8-en aan een tafeltje, maar zeker 40 % loopt doelloos rond, verveelt zich en heeft het deze dag moeilijk met zijn leven. Voor hen waren er wel activiteiten maar echt binnen komen ze niet. Het is gewoon heel akelig als je al jaren niet thuis kan wonen en er komt niemand je opzoeken, of als je gewoon echt niemand hebt. In Nicaragua is het percentage kinderen met familie overigens het hoogst hoorde ik onlangs. In andere Latijns-Amerikaanse landen zijn er meer kinderen wees. Wellicht heeft het met de armoede te maken, dat in Nicaragua de kinderen niet langer thuis kunnen wonen omdat er gewoon niks te eten is voor ze. Maar de kinderen die echt niemand hebben, willen liever niet dat deze familiedagen er zijn.
Ik heb zondag bijna 200 foto's gemaakt van de reis, de activiteiten en met name de 'herenigde' families.
Blije gezichten en een vreemde norsheid die mensen soms uitdrukken.
Op de terugreis richting vulkaan:
