De afgelopen weken is Cees de fotograaf hier geweest.
Hij had contact opgenomen en aangeboden om foto’s te maken van het weeshuis, de kinderen en het nieuwe grondgebied. We zijn samen veel op pad geweest, naar het babyhuis Casa Asis, naar het jongens- en meisjes huis in Managua en natuurlijk Casa Santiago op het eiland Ometepe, waar we de meeste tijd doorbrachten. Cees mocht in het klooster slapen waar het net de hof van Eden lijkt, zo mooi vol met fruitbomen en dieren.
Cees heeft van elk kind ongeveer 10 of 15 plaatjes geschoten per kind en we hebben de mooiste per kind uitgezocht, na een
kleine berekening kwam ik op 278 kinderen.
Een enkeling wilde niet en sommige jongens waren er het weekend in Managua niet, dat is jammer. Ook de dansgroep die we de eerste dagen wilden doen hadden problemen met het verkrijgen van een visum omdat ze naar Amerika gingen voor optredens. Dat is erg jammer, en hen zal ik dan zelf moeten fotograferen, maar dat wordt natuurlijk minder mooi.... Cees heef alle foto’s nog thuis, behalve de bovenste, dus kan ik verder alleen de snelle plaatjes tonen, onderweg en tussendoor.
In Casa Asis:
De meisjes in Managua waren dol op hem en vooral de camera:
Cees werd overal rondgeleid:
De samenwerking ging heel automatisch en gemakkelijk, en verder ontstond er ondertussen in deze weken een bijzondere liefde tussen de vrijwilligster en de fotograaf. Cees wilde niet weg na 2 weken en boekte er een weekje bij, we hebben op de motor een tocht over het eenvoudige maar wonderschone eiland gemaakt, in boerderijtjes geslapen en elke dag weer terug naar het ziekenhuisje in Moyogalpa omdat ik weer eens een kwaaltje had, en voor een blaasontsteking elke dag een prik in mijn billen moest. Erg romantisch was dat niet, maar het kon de pret niet drukken. Het regende ook behoorlijk want het is oktober, maar ook dat maakte geen verschil. Het was prachtig.
Onze motortocht over het mooie eiland:
In mijn vorige verhaal schreef ik dat ik eraan dacht om langer te blijven, maar die gedachte laat ik even varen. Cees wil in december nog eens komen en misschien wil ik daarna wel heel graag terug naar Nederland. We zullen zien wat de toekomst ons brengt.
De tijd vliegt ineens. Over 3 weken komt Anne, de kunstzinnige therapeute van vorig jaar, een bezoekje brengen met een Nederlandse groep padrino’s, donateurs die de kinderen en het land komen bezoeken. En dan is het al november en stopt het schooljaar voor de kinderen., In december willen ze de middelbare scholieren overbrengen naar Casa Padre Wasson, waar ik overigens niet erg enthousiast over ben. Het is nog niet af, er is niets te doen voor de kinderen en het was de laatste keer erg modderig door de regentijd, maar dat lost zich vanzelf op als de zon weer vaker schijnt.
