De laatste loodjes

Nog maar een paar dagen hier op het eiland, de kerst is voorbij, en oud en nieuw nadert, en we gaan met de hele groep vrijwilligers de 3e januari weg. Er blijven 2 van de groep nog een half jaar langer werken, de rest gaat naar huis.
En wat nu plotseling toch maar veranderd is, is dat de grotere kinderen toch maar niet gaan verhuizen naar Jinotepe en allemaal nog een jaartje hier blijven. Dit heeft te maken met de politiek, de regering doet ineens nogal moeilijk over weeskinderen die wel ouders hebben, die moeten naar huis. maar ze zitten natuurlijk niet voor niks in een weeshuis...

Het is een vreemde tijd van afscheid nemen, de eindrapporten schrijven en spullen opruimen.
Met de kerst hebben we de kinderen allemaal een boekje met foto's gegeven, geïmporteerd vanuit Nederland. Mijn moeder had 200 boekjes bij de Acion gekocht, kleurige vrolijke boekjes en Cees heeft een veel te zware koffer gratis kunnen meenemen, want zette zijn mooiste glimlach op en zei bij de douane dat het voor weeskinderen was, dat scheelde ons 150 dollar!!! Inmiddels hebben een andere vrijwilligster en ik gezorgd dat er voor elk kind tussen de 4 en de 7 foto's inzaten van hun familie, hun vrienden en natuurlijk het mooie portret wat Cees heeft gemaakt in september. De kinderen vonden het allemaal prachtig, willen steeds weer even naar hun foto's kijken.

Verder hebben de meeste kinderen al afscheid van ons genomen omdat ze een maand naar hun familie gaan. We hadden een disco georganiseerd de 25e december. Wij zouden ook afscheid nemen. De communicatie is hier dermate slecht dat je elke dag weervoor verrassingen komt te staan. Ik kwam aan in de ranchon voor het feestje en niets was bekend, en toen waren de praatjes al gehouden en ik kreeg de microfoon in mijn handen gedrukt. Ben ik echt een beetje boos over. De directeuren hebben niets persoonlijks gezegd of gedaan voor geen enkele vrijwilliger, terwijl we hier ons uit de naad hebben gewerkt een jaar lang. NPH is een organisatie vanuit de jaren 50 die bestaat van donaties, en de hulp van vrijwilligers heel hard nodig heeft. Helaas komen er in het nieuwe jaar niet veel nieuwe vrijwilligers, maar ik heb wel begrepen dat er in juni een nieuwe Nederlandse creatieve therapeut gaat komen! Welkom! Doe ik mijn verslagen en rapporten in elk geval niet voor niets.

Verder ben ik nog met een groepje jongens 2 dagen naar Leon geweest. zij hadden een prijs gewonnen, want ze hadden de beste kerstkaarten ontworpen en die worden nu verkocht voor NPH wereldwijd. Een mooi stukje werk ik heb hun beloond door hen mee te nemen naar Leon de enige beetje culturele stad in Nicaragua, met een prachtige kathedraal, en een redelijk museum met moderne Latijns Amerikaanse schilders. Ik heb ze lekker verwend met lekker eten, slapen in een hostel en naar de film gaan. Onvergetelijke dagen waren dat.






Cees en ik hebben vorige weekend een paar dagen in het Costa Rica vertoefd, omdat ik nog weer een visum nodig had voor Nicaragua. We hebben genoten van de zon en prachtige stranden. Inmiddels is het in Nicaragua nog steeds niet tropisch, het is frisjes en het lijkt wel herfst. (voor de tijd van het jaar dan)
Nog even een bezoekje gebracht aan de Groningse familie, de nieuwe pleegouders van Snoetje. Ik ben heel erg blij dat de beide katten daar naartoe mogen, kunnen ze lekker rennen en muizen eten op de boerderij. De familie Meeuwes gaat verhuizen naar een net gebouwde boerderij tussen Managua en Leon, en de kinderen gaan straks naar een Spaanse school.

Ik denk dat dit het laatste berichtje is vanuit Nicaragua....
Allemaal een hele goede jaarwisseling, en we zien elkaar over een paar weekjes weer!!!!!!!
Lekkere appeltaarten en kaasjes en heerlijke holandse kost, wat verlang ik daarna, en natuurlijk om jullie lezers allemaal weer te spreken en te zien!!!

Aftellen en hard werken

Het is hier vakantie sinds vorige week hoeven de kinderen niet meer naar school. Talloze examens hebben ze achter de rug, en als ze maar 1 onvoldoende hebben dan moeten ze het jaar over doen, of nieuwe examens maken. Het systeem is hier heel anders dan in Nederland. Maar nu hebben ze dus 2 maanden vakantie, en als ze het goed gedaan hebben op school dan mogen ze in januari naar hun familie, als die dat ook graag willen. Ongeveer de helft van de kinderen was vorig jaar op " vakantie". Vandaag sprak ik met 1 van de kinderen die hier al 11 jaar woont en hij gaat dit jaar voor het eerst op vakantie, naar zijn vader. Maar hij zei er wel bij dat het een 'armoedige vakantie' zal worden, niet net zoals Liselot die in luxe hotels kan slapen!! Nee, hij zal een matje op de grond in het huis van zijn vader aantreffen en hopelijk elke dag een bord rijst en bonen krijgen. Maar hij is enthousiast. Met hem en Eva heb ik vorige week de muur "gerestaureerd", die we vorig jaar met Anne gemaakt hadden.






Wat ik verder gedaan heb de laatste paar weken is werken aan een groot fotoproject, samen met een andere vrijwilligster zijn we er de laatste weken dagelijks druk mee. We gaan alle kinderen van NPH een fotoalbum geven met tenminste 5 foto's met de kerst. 1 Portret , die Cees gemaakt heeft, een familie foto, en een paar foto's van hun vrienden. Mijn moeder heeft in Nederland al 200 mapjes gekocht en in een koffer gestopt die Cees straks gaat meenemen.
Het is een hele berg werk, en veel georganiseer en heel veel gefotografeer, zoals de familiedagen en het grote feest als je 15 wordt bijvoorbeeld, de "quinzeañeras". Alle meisjes die 15 worden, worden in de watten gelegd, er is al weken op een wals gestudeerd en ze zien er allemaal uit als bruidjes, er worden enorm grote taarten gebakken en het lijkt wel het feest van je leven. De bedoeling hierachter is dat de meiden nu "groot" zijn , verantwoordelijkheid moeten dragen en hun studie en toekomst serieus moeten gaan nemen.

Schoonheden van 15:


Een grote familie:




Op 22 november ben ik naar Managua gegaan om een presentatie te geven over NPH voor een Nederlandse school, met ongeveer 25 leerlingen. De kinderen hadden met de juf allemaal leuke schilderijen gemaakt die op die dag gevijld werden en geld moesten opbrengen voor NPh, ze hebben een sponsorloop gedaan en alle ouders heel veel taarten en cakes gebakken om te verkopen. Het was heel goed georganiseerd en er is heel erg veel geld binnen gekomen, meer dan iedereen had kunnen bedenken. Ik ging heel dankbaar terug en had natuurlijk goed nieuws voor de directeuren.

De schilderijen veiling:




sponsorloop:


De directie van NPH zowel internationaal als nationaal kampt met grote financiële problemen vanwege de economische crisis wereldwijd, en op alles moet nu bezuinigd worden. Er worden regelmatig mensen ontslagen om wat voor reden ook, de chauffeurs bv en vandaag ook weer wat arbeiders. De tio's zullen niet ontslagen worden want daar hebben we een groot tekort aan. Het is moeilijk om geschikte mensen te vinden die met de kinderen kunnen werken.
Verder zijn er nationale problemen, want vanuit de regering in Nicaragua wil men dat alle weeshuizen gesloten worden en de kinderen die ouders hebben gewoon weer thuis gaan wonen, ondanks erbarmelijke situaties. De regering is hier echt raar. Ortega is de president maar iedereen weet inmiddels dat hij afgelopen maand met de burgermeester verkiezingen gefraudeerd heeft met het tellen van de stemmen. Er waren daarom 2 weken lang rellen en daarom kon ik de foto's niet laten uitprinten....Managua is nu eenmaal niet de veiligste stad.


En dan is hierbij de laatste maand NPH ingegaan.

Van de boom in het bed....

Een behendig meisje van 13 jaar klom gisteren als een aapje in de kokosboom, hongerig naar de heerlijke gele kokosnoten die er aan hingen. Ik was aan het wachten op een stel meiden om een familie activiteit te doen, en zag haar naar boven klauteren en maakte snel een foto. Op hetzelfde moment brak er een tak en boem! Ze lag voor mijn neus te kermen van de pijn.... Ik zag gelijk dat het niet goed was met haar arm, maar verder kon ze me vertellen dat ze geen pijn had in haar nek, rug of benen, maar die arm oei oei oei...
Alle kinderen dromden zich om het ongeluk heen, maar gelukkig was er een tia zo wijs te zeggen dat ze maar een klusje moesten gaan doen. Samen met de tia ging ik mee naar het ziekenhuisje in Moyogalpa, het kind schreeuwde van de pijn, en het was niet anders dan over een hobbelweg in een ouwe truck naar Moyogalpa te rijden, naar het ziekenhuisje waar ze niets anders doen dat prikken geven en antibiotica uitdelen...
Daar zagen ze ook snel genoeg dat het niet goed was en na een soort gipsen spalk te hebben gemaakt, en op mijn verzoek een middel tegen de pijn in haar bil gespoten te hebben, moest ze verder met de boot om een röntgenfoto te laten maken in Rivas. Dat kan niet op het eiland namelijk. Ik ben niet verder meegegaan want er kwam al een verpleegster van NPH met een tasje kleding en een tandenborstel.
Half platgespoten, maar het eerste glimlachje



Vandaag ben ik op ziekenbezoek gegaan met Irania, haar beste vriendin, die gisteren geen hap meer door haar keel kreeg. Heel veel kinderen had ik aangespoord om brieven te schrijven en tekeningen te maken, en het waren er teveel voor haar om ineens te lezen.
Vandaag schrok ik nogal, haar te zien liggen als een gevangene aan de ketting zonder enige bewegingsvrijheid. Ze schijnt haar arm op 2 plekken gebroken te hebben, en omdat de arm (natuurlijk) gezwollen was, vinden ze hier dat het kind eerst 15 dagen zo moet liggen, met een pin door haar elleboog aan een geïmproviseerd koord hangend, en dat er daarna geopereerd kan worden. Ik ga proberen hier iets aan te veranderen, weet namelijk hoe oncomfortabel gebroken botten zijn en alleen op je rug te kunnen liggen is heel ook erg naar. Maar een andere Nicaraguaanse arts vertelde me over de telefoon dat dit normaal is als je je arm op 2 plekken breekt.
Arm schaap, wat zijn wij Nederlanders toch bevoorrecht om een goed zorgsysteem te hebben en goede moderne medische hulp te krijgen. Ik voel me een beetje verwend, en het is bevreemdend te ontdekken dat dit hier gewoon standaard is. Weinig pijnbestrijding en met zoveel mogelijk mensen op een zaal. De directeuren hier maken er wat flauwe grappen over, "vond je de kokosnoot echt zo belangrijk"? Ik heb toch een ander gevoel voor humor. Ik ga deze week nog eens kijken en zeker verder de directeuren aansporen te overwegen haar naar Managua over te brengen, in de hoop de operatie te versnellen.

Veel bezoek de eerste dag:

Directeuren om het bed:

Straatkinderen en kunst

In San Marcos, de boerderij van NPH, wonen nu een aantal nieuwe jongetjes, net van de straat geplukt.
Met wat extra aandacht en zorg van een tio en hulpje hopen we dat ze eind november hier in Casa Santiago kunnen wonen.
Het zijn 5 jongens uit verschillende plaatsen die echt op straat hebben geleefd. Twee van hen kunnen niet lezen en zelfs hun naam niet schrijven. Ze zijn nog nooit naar school geweest. Daarom krijgen ze nu wat extra aandacht en zitten nog niet in het grote NPH systeem waar je met 14 personen op een slaapzaal ligt, om half 5 opstaat en na het ontbijt naar school gaat. Ze krijgen 's morgens privé lessen, elk op hun niveau. En 's Middags zijn er een paar vrijwilligers, waaronder ik dus, die één keer in de week een activiteit met ze doet.
Ik dacht even een schilderlesje met ze te doen, een eenvoudige kleurencirkel moet lukken. Maar had niet begrepen dat als kinderen niet kunnen schrijven, ze dan echt een bijzondere motoriek hebben, een bijzonder slechte dus. Niet allemaal, 3 van hen deden het best goed, maar het was grappig om te zien dat het schilderen en mengen van kleuren uitmondde in een soort body-art....

12 januari.....

Het laatste blokje NPH is hierbij ingegaan, de terugvlucht is geboekt. Ik heb al een lijstje gemaakt met dingen die ik zeker nog wil doen hier, om een goed afscheid en afronding te maken van het werk. Er zijn nog een aantal muurschilderingen die gemaakt moeten worden, en heb tot eind november dat ik therapie kan geven, en daarna hebben de kinderen vakantie en moet er verhuisd worden. Enkele therapieen ben ik al aan het afronden nu, en maak voor alle kinderen een foto en een soort certificaat.
En volgende week komt onze ex-vrijwilliger en Kunstzinnig-therapeut Anne, mijn dikke vriendin! Het worden vast nog drukke maar gezellige weken.



Een meisje trots op de enige foto van haar overleden moeder, die we wat hebben opgevrolijkt met een lijstje.

Goeie concentratie

Een romantische omwenteling

De afgelopen weken is Cees de fotograaf hier geweest.
Hij had contact opgenomen en aangeboden om foto’s te maken van het weeshuis, de kinderen en het nieuwe grondgebied. We zijn samen veel op pad geweest, naar het babyhuis Casa Asis, naar het jongens- en meisjes huis in Managua en natuurlijk Casa Santiago op het eiland Ometepe, waar we de meeste tijd doorbrachten. Cees mocht in het klooster slapen waar het net de hof van Eden lijkt, zo mooi vol met fruitbomen en dieren.

Cees heeft van elk kind ongeveer 10 of 15 plaatjes geschoten per kind en we hebben de mooiste per kind uitgezocht, na een
kleine berekening kwam ik op 278 kinderen.

Een enkeling wilde niet en sommige jongens waren er het weekend in Managua niet, dat is jammer. Ook de dansgroep die we de eerste dagen wilden doen hadden problemen met het verkrijgen van een visum omdat ze naar Amerika gingen voor optredens. Dat is erg jammer, en hen zal ik dan zelf moeten fotograferen, maar dat wordt natuurlijk minder mooi.... Cees heef alle foto’s nog thuis, behalve de bovenste, dus kan ik verder alleen de snelle plaatjes tonen, onderweg en tussendoor.
In Casa Asis:



De meisjes in Managua waren dol op hem en vooral de camera:

Cees werd overal rondgeleid:

De samenwerking ging heel automatisch en gemakkelijk, en verder ontstond er ondertussen in deze weken een bijzondere liefde tussen de vrijwilligster en de fotograaf. Cees wilde niet weg na 2 weken en boekte er een weekje bij, we hebben op de motor een tocht over het eenvoudige maar wonderschone eiland gemaakt, in boerderijtjes geslapen en elke dag weer terug naar het ziekenhuisje in Moyogalpa omdat ik weer eens een kwaaltje had, en voor een blaasontsteking elke dag een prik in mijn billen moest. Erg romantisch was dat niet, maar het kon de pret niet drukken. Het regende ook behoorlijk want het is oktober, maar ook dat maakte geen verschil. Het was prachtig.

Onze motortocht over het mooie eiland:




In mijn vorige verhaal schreef ik dat ik eraan dacht om langer te blijven, maar die gedachte laat ik even varen. Cees wil in december nog eens komen en misschien wil ik daarna wel heel graag terug naar Nederland. We zullen zien wat de toekomst ons brengt.

De tijd vliegt ineens. Over 3 weken komt Anne, de kunstzinnige therapeute van vorig jaar, een bezoekje brengen met een Nederlandse groep padrino’s, donateurs die de kinderen en het land komen bezoeken. En dan is het al november en stopt het schooljaar voor de kinderen., In december willen ze de middelbare scholieren overbrengen naar Casa Padre Wasson, waar ik overigens niet erg enthousiast over ben. Het is nog niet af, er is niets te doen voor de kinderen en het was de laatste keer erg modderig door de regentijd, maar dat lost zich vanzelf op als de zon weer vaker schijnt.

De therapie mag blijven!

De laatste weken is er voor mij de mogelijkheid ontstaan om mijn jaar als kunstzinnig therapeut te verlengen, met een aantal maanden, zolang als ik wil blijven. Eigenlijk zou het moeten stoppen per januari, omdat de directeuren vonden dat het niet meer nodig was en de kinderen moeten verhuizen. In december moeten er al 86 kinderen van de middelbare school verhuizen naar het nieuwe terrein, “Casa Padre Wasson", vlakbij Jinotepe. Het is voor hen wel praktischer, want dat is veel dichter bij de steden en de bewoonde wereld, waar ze straks kunnen gaan studeren. Ook is het gemakkelijker om goed (beter) personeel te vinden dan hier op het eiland. Het eiland is prachtig, maar om bv goeie tios (begeleiders) te vinden is heel erg lastig. De mensen hier op het eiland zijn eenvoudig, en hebben vaak geen goede opleiding genoten en een andere kijk op pedagogiek dan de moderne psychologie van tegenwoordig. NPH is in veel dingen nog best traditioneel, maar op het gebied van pedagogiek worden er regelmatig trainingen gegeven door psychologen en maatschappelijk werkers uit de VS, om de begeleiders en het personeel te ondersteunen in de opvoeding en het welzijn van de kinderen.
Eén van de belangrijkste redenen is overigens de vulkaan Concepción die af en toe stof en as spuwt is een reden om hier te vertrekken.




Maar omdat er dus een verhuizing voor de deur staat, worden er bijna geen vrijwilligers uitgenodigd omdat er op het nieuwe terrein nog geen vrijwilligershuis is, bovendien voor de kinderen ook nog weinig faciliteiten.
Ik moet me nu dus gaan bezinnen in wat verstandig is. Ik wil niet dat de therapie zomaar verdwijnt, alle materialen die ik met donatiegeld gekocht heb moeten weggeven (=weggooien). Maar omdat ik de directeuren een mooie brief met uitleg heb geschreven over het belang van deze vorm van therapie, mag het nu ineens wel blijven bestaan, wat natuurlijk fantastisch is. Ze zijn ineens onder de indruk..... Na 2,5 jaar dat het al bestaat, maar goed. Het is een therapie die naast psychotherapie helend is met name voor kinderen/mensen die zich door middel van teken- en schilderoefeningen beter kunnen uitdrukken dan met woorden. Maar we moeten nu dus een nieuwe therapeut zien te vinden per januari 2009, dan kan ik die nog even inwerken, en als die niet komt... dan weet ik het nog niet.
Het valt me trouwens op na 9 maanden in het Spaans te moeten werken en spreken, dat de kinderen toch ook een kleine woorden schat hebben, als ik bv vraag wat is “rups” in het Spaans, of “tent” of weet ik wat, krijg je vaak te horen dat ze dat vergeten zijn.



Over een week komt Cees de fotograaf, en gaan we van alle kinderen foto’s maken, portretten en familiestukken, we gaan daarvoor ook naar Managua naar de grote jongens en meiden en naar het babyhuis in San Jorge, en natuurlijk een kijkje nemen op het nieuwe terrein, dus het worden 2 weken vol fotoplezier en reisjes door het land.
Iedereen wil graag op de foto:




Dit weekend is het nationale feest van de onafhankelijkheid van Nicaragua, 13 en 14 september. De kinderen gaan allemaal naar het grootste dorp van het eiland om daar te dansen, te marcheren, te trommelen en te zingen. Het wordt een groots gebeuren. Ze zijn er echt al 2 maanden lang voor aan het oefenen, elke avond een uur trommelen en deze week vielen er zelfs lessen uit tussen 7 en tien uur in de ochtend, dan staan de stakkers in de brandende zon uren zwetend te oefenen.



Het weer is overigens vreemd. Het is hier winter, dat betekent dat het regentijd is, niet dat het koud is. Soms regent het verschrikkelijk, zo erg dat je soms even niet verder kan met de bus. Maar de laatste week is het zo verschrikkelijk heet, dat het een straf is om door de zon te lopen. Ik douche tegenwoordig 3 á 4 keer per dag.



Voor straf moesten deze jongetjes uren werken op het land in de brandende zon:

De augustusmaand

Vandaag op zondagmiddag ben ik eens een serieuze kunstgeschiedenis-/beschouwingsles gaan geven aan degenen waarvan ik dacht dat ze dat wel kunnen gebruiken. Er zijn hier in NPH echt een flink aantal jongens die kunnen tekenen en schilderen. Maar omdat de regering kunstonderwijs niet subsidieert, bestaat het niet in het seculiere onderwijssysteem, wat ik echt een grote zonde vind. Vandaar dat ik mijn ervaring op het gebied van kunsteducatie er nu maar eens op los gooi. Zonder dia's, beamers of bijzonder goeie kunstboeken doe ik mijn best om toch een informatief lesje in elkaar te draaien. Gelukkig hebben we hier internet! Ik kan alle grootheden van het internet plukken en in mijn kamertje uitprinten, zolang de inktvoorraad rijkt in elk geval. Binnenkort maar weer eens boodschappen doen in Managua, want alleen daar, in die ene winkel, waar ik nooit in mijn eentje naartoe zal gaan, zijn de inktpatronen te koop. Maar met een chauffeur van NPH en in combinatie met een les aan het jongens huis in Managua kom ik er. Het heeft dus nogal wat voeten in de aarde om het voor elkaar te krijgen, om aan de materialen te komen, en ook om de kinderen te verzamelen. Maar áls ik dan een groepje bij elkaar heb, dat zijn ze echt super geïnteresseerd en gemotiveerd aan het werk. Ik gaf vandaag een introductie in cultuur en kunst, en een opdracht om een tatoeage te ontwerpen.

Het ontbreekt hier ALTIJD aan een goeie planning. Daar kun je boos om worden, of geïrriteerd, maar dat helpt niet. Zelf heb ik het gevoel dat er gewoon weinig in dit land te vertrouwen is. Systemen werken niet, vervoerschema's kloppen soms wel maar soms ook niet, mensen zeggen maar wat, het licht valt om de haverklap uit, het water wel eens, en met name het schoolsysteem hier op NPH is idioot. Soms gaan de kinderen niet naar school omdat NU de bonen geplukt moeten worden. Of het plan is dat de bonen morgen geplukt gaan worden, en er geen school is, dus dan kom ik een uurtje later ipv om 7 uur 's morgens en dan blijkt dat niemand aan het plukken is en iedereen gewoon in de klas zit... ? Omdat het een beetje geregend had die nacht, ik begrijp niet veel van bonen plukken, maar soms is het onmogelijk om je werk goed te doen daardoor.




Enfin, zo ging het ook met mijn familieactiviteit dit weekend. Ik wilde met 3 zusjes een uitstapje maken naar Charco Verde een mooi natuur en zwemgebied waar je in een uur heen kunt lopen. Ik waarschuwde gistermorgen alle betrokken tia's en personeel, en het was prima dat ik dat zou doen. Ik vroeg of er een andere activiteit was, ja we gaan voetbal kijken, maar er werd niet gezegd hoe laat en waar, want dat weet niemand precies. Ik zei om 2 uur de meisjes op te halen. Dat was wel goed. Maar om 2 uur was het meisjeshuis uitgestorven, en om 3 uur nog, en om 4 uur niet meer maar moest iedereen nog lunchen dus dag uitstapje , dag activiteit. Ik sprak met de meisjes af om dat vandaag in de ochtend iets leuks te gaan doen. Helaas was 1 van de meisjes ziek vanmorgen en konden we niet weg. (Bijna iedereen is ziek nu, de kinderen hebben allemaal koorts en hoest, en de vrijwilligers ook met diarree, maar mijn hoestperiode van 6 weken is gelukkig ten einde dankzij 3 inhalatie sprays wat ik wat overdreven veel vond maar het heeft gewerkt) Vandaag besloot ik daarom maar om adhoc een tutteluurtje in het ziekenhuis te houden met de 3 meisjes, nam al mijn tutterij mee, maskertjes en crèmepjes en nagellak en muntthee met honing. Het was geen Charco Verde, maar het was wel gezellig en een fijne onderbreking voor het kleine meisje wat ziek en verdrietig alleen in het ziekenhuis met nare zusters ligt...





Onze nieuwe vrijwilligster die verpleegster is, vertrekt helaas alweer omdat het echt niet werkbaar blijkt te zijn. Bovendien zijn er 4 verpleegsters in een kliniekje waar af en toe een kind met koorts ligt te slapen, boring dus. Ik vind dat wel heel jammer want het is een avontuurlijke en gezellige meid, waarmee ik een paar weken geleden een vrij weekend vierde met een Nederlandse studente van de opleiding "kunstzinnige therapie" die hier 2 weken " stage liep" bij mij in de therapie. Het was erg leuk om ideeën uit te wisselen.


Met zijn drieën hebben we in Leon een vulkaan beklommen en naar beneden gesleed op een houten plank, wat een geweldige ervaring! Prachtige uitzichten en landschappen en de spanning dat je echt die enorme berg afmoet! En het duurt misschien 2 minuten en dan wil je nog een keer, maar niet nog een keer een uur naar boven klimmen.










Verder heb ik op de ferry een Nederlandse familie uit Groningen ontmoet vorige maand, en die zijn onlangs een middagje op bezoek bij NPH geweest. Het is een gezin met een boerenbedrijf hier, 3 kinderen, hoogblond en supernederlands en ze vallen hier erg op in Nicaragua. Ze wonen hier en de kinderen gaan gewoon naar het plaatselijke schooltje in Altagracia, op fiets!



Vorige week was de viering van de overlijdensdag van Padre Wasson, 16 augustus 2006. Ik vond het een vervelende dag, we moesten om 5 uur al voor een bijeenkomst naar de ranchon, en daarna weer naar een mis en 's avonds was er weer een muziekgroep die religieuze liederen zongen. Er wordt nog steeds gebeden voor de oprichter, het is een katholieke gewoonte om zelfs na het overlijden door te bidden en te hopen dat de goede man in de hemel komt. Voor de bijzondere gelegenheid kreeg iedereen een t-shirt. Gelukkig mocht ik 's middags nog en tekensessie met de kinderen doen, dat maakte veel goed.