De laatste weken is er voor mij de mogelijkheid ontstaan om mijn jaar als kunstzinnig therapeut te verlengen, met een aantal maanden, zolang als ik wil blijven. Eigenlijk zou het moeten stoppen per januari, omdat de directeuren vonden dat het niet meer nodig was en de kinderen moeten verhuizen. In december moeten er al 86 kinderen van de middelbare school verhuizen naar het nieuwe terrein, “Casa Padre Wasson", vlakbij Jinotepe. Het is voor hen wel praktischer, want dat is veel dichter bij de steden en de bewoonde wereld, waar ze straks kunnen gaan studeren. Ook is het gemakkelijker om goed (beter) personeel te vinden dan hier op het eiland. Het eiland is prachtig, maar om bv goeie tios (begeleiders) te vinden is heel erg lastig. De mensen hier op het eiland zijn eenvoudig, en hebben vaak geen goede opleiding genoten en een andere kijk op pedagogiek dan de moderne psychologie van tegenwoordig. NPH is in veel dingen nog best traditioneel, maar op het gebied van pedagogiek worden er regelmatig trainingen gegeven door psychologen en maatschappelijk werkers uit de VS, om de begeleiders en het personeel te ondersteunen in de opvoeding en het welzijn van de kinderen.
Eén van de belangrijkste redenen is overigens de vulkaan Concepción die af en toe stof en as spuwt is een reden om hier te vertrekken.
Maar omdat er dus een verhuizing voor de deur staat, worden er bijna geen vrijwilligers uitgenodigd omdat er op het nieuwe terrein nog geen vrijwilligershuis is, bovendien voor de kinderen ook nog weinig faciliteiten.
Ik moet me nu dus gaan bezinnen in wat verstandig is. Ik wil niet dat de therapie zomaar verdwijnt, alle materialen die ik met donatiegeld gekocht heb moeten weggeven (=weggooien). Maar omdat ik de directeuren een mooie brief met uitleg heb geschreven over het belang van deze vorm van therapie, mag het nu ineens wel blijven bestaan, wat natuurlijk fantastisch is. Ze zijn ineens onder de indruk..... Na 2,5 jaar dat het al bestaat, maar goed. Het is een therapie die naast psychotherapie helend is met name voor kinderen/mensen die zich door middel van teken- en schilderoefeningen beter kunnen uitdrukken dan met woorden. Maar we moeten nu dus een nieuwe therapeut zien te vinden per januari 2009, dan kan ik die nog even inwerken, en als die niet komt... dan weet ik het nog niet.
Het valt me trouwens op na 9 maanden in het Spaans te moeten werken en spreken, dat de kinderen toch ook een kleine woorden schat hebben, als ik bv vraag wat is “rups” in het Spaans, of “tent” of weet ik wat, krijg je vaak te horen dat ze dat vergeten zijn.
Over een week komt Cees de fotograaf, en gaan we van alle kinderen foto’s maken, portretten en familiestukken, we gaan daarvoor ook naar Managua naar de grote jongens en meiden en naar het babyhuis in San Jorge, en natuurlijk een kijkje nemen op het nieuwe terrein, dus het worden 2 weken vol fotoplezier en reisjes door het land.
Iedereen wil graag op de foto:
Dit weekend is het nationale feest van de onafhankelijkheid van Nicaragua, 13 en 14 september. De kinderen gaan allemaal naar het grootste dorp van het eiland om daar te dansen, te marcheren, te trommelen en te zingen. Het wordt een groots gebeuren. Ze zijn er echt al 2 maanden lang voor aan het oefenen, elke avond een uur trommelen en deze week vielen er zelfs lessen uit tussen 7 en tien uur in de ochtend, dan staan de stakkers in de brandende zon uren zwetend te oefenen.
Het weer is overigens vreemd. Het is hier winter, dat betekent dat het regentijd is, niet dat het koud is. Soms regent het verschrikkelijk, zo erg dat je soms even niet verder kan met de bus. Maar de laatste week is het zo verschrikkelijk heet, dat het een straf is om door de zon te lopen. Ik douche tegenwoordig 3 á 4 keer per dag.
Voor straf moesten deze jongetjes uren werken op het land in de brandende zon:
