na 3 maanden.....

1 Maart 2008
Nu ben ik ongeveer 3 maanden in Nicaragua. En begin het land een beetje te leren kennen. Ik geniet erg van de ongerepte natuur, de vulkanen, de warmte, ook al is dat soms te veel. De prachtige vogels, de overladen fruitbomen en bloemen die allemaal anders zijn dan in Nederland. DE bijzondere mensen en kinderen met hun verhalen. De gekko's die je uitlachen en de vele honden die overal op zoek zijn naar eten. Maar ook de eenvoud, de simpele huisjes, de zandwegen,de elektriciteit die het soms niet doet, gewoon met een zaklamp eten koken, de wc niet kunnen doorspoelen na een flinke boodschap. Dit zijn dingen die te overzien zijn. Er zijn ook een aantal dingen waarover ik me verbaas in dit land.
Het eten. Mensen eten hier erg eentonig. Altijd rijst, bonen, kip en als variatie soms rundvlees of varkensvlees. Een stukje brood erbij, of een gebakken banaan: platano of maduro. De grond is erg vruchtbaar, veel groenten en fruit zijn hier te krijgen, maar het lijkt of mensen niet weten wat ze ermee moeten. Met fruit maken ze wel heerlijke sappen, maar jammer genoeg met teveel suiker. De Nica’s houden van onrijpe mangos, met zout en chili! Echt te smerig! De overheerlijke watermeloenen en ananassen vinden ze maar niks. Ze houden van extreme smaken, te zoet, te zout of te scherp. De kaas is net zoute rubber.
De economie loopt al heel lang slecht, maar dat is mede dankzij de burgeroorlogen en de slechte politiek. Nu Ortega aan de macht is schijnt het toch wel rustiger te zijn, dus zou je verwachten dat ook de economie aantrekt. Alleen snappen de mensen hier totaal niet hoe dat werkt. Een paar voorbeelden.
Als je in een winkel komt en bv betaalt met een biljet van 500 Cordoba, wat ongeveer 18 euro waard is, kijken ze boos en zeggen ze dat je dat grote geld maar ergens anders moet wisselen. Voor wisselgeld zorgt men hier niet als ze een winkeltje hebben, de klanten moeten gewoon gepast betalen! Als je tegen 1 uur ’s middags bij de dierenarts komt en een aankoop wilt doen, en hij is aan het eten, dan moet je gewoon een uurtje wachten. Eten is belangrijker dan geld verdienen. Erg klantvriendelijk zijn mensen hier niet, en je moet goed opletten want rekenen doen ze altijd met een rekenmachine en nog gaat er van alles mis.
In het postkantoor verkoopt men geen enveloppen, en of ze postzegels hebben moet je ook maar afwachten. Soms moet je over een half uur terugkomen omdat de sleutel van de kast met zegels kwijt is... Ik heb eens betaald voor zegels die nog gevonden moesten worden, tot op heden weet ik niet of mijn post ook nog verstuurd is...
Toen ik met Anne in een restaurant was en zij een likeurtje bestelde waarvan ze de fles zag staan, was het commentaar eerst: “de baas is er niet, we mogen geen sterke drank verkopen” , maar de volgende dag zei de ober: ”die fles staat daar voor de sier”. Aan verkopen wordt niet snel gedacht, andere dingen lijken belangrijker. Ik wilde een pakje pennen kopen, maar er stond geen prijsje op. “Nou wat denkt u” vroeg ik, “ wat zal het ongeveer kosten”?, ” nee, we kunnen het niet verkopen zonder prijsje erop” . Er wordt dan ook verder geen moeite gedaan, heel vreemd. Je kunt het gewoon niet krijgen.
Mensen verdienen hier ook echt heel weinig, werken 6 tot 7 dagen in de week, en vakantie is zeldzaam.
We zijn gisteren naar de burgermeester gegaan om te onderhandelen over het volgende kunstproject waarvoor ze ons gevraagd hadden een nieuwe muur te beschilderen. We wilden het natuurlijk niet gratis doen, en ook niet met onze eigen verf . Maar dan wordt het al snel moeilijk. Het moet NU en het moet gratis, anders hoeft het niet. Nou ja, dan maar niet hè? Ik ben ook niet zo economisch, maar als kunstenaar hoef je niet alles gratis te doen. Er zijn hier niet zoveel kunstenaars volgens mij....