Het laatste avondmaal:
Jezus in Getsemane:
Semana Santa is hier begonnen.
Heel anders dan de paasvakantie in Nederland. De kinderen hebben wel een week vrij van school, maar om 7 uur 's morgens zitten we met z'n allen in de kerk, dus van uitslapen is geen sprake, niet voor de kinderen, noch voor de vrijwilligers, ook wij worden geacht in de best saaie kerkdienst te zitten.
Daarna ontbijten we met z'n allen. Gallo pinto met ei, dat zijn de bruine bonen met rijst. Verder organiseren de vrijwilligers allerlei activiteiten en zijn er extra workshops ingepland. Zo ben ik op dinsdag begonnen met een illustratie workshop. Ik heb in alle huizen, de grote jongens die hier "Barones" heten, de kleine "chicos", en de meiden de "chicas" de kinderen gezocht die het leuk vinden om te tekenen en ook zeggen dat ze het kunnen.
Het is nogal opmerkelijk dat de jongens hier met veel meer talent bedeeld zijn dan de dames. De jongens zitten hier vol concentratie, rust en interesse te werken. Ook al heb ik als thema een religieus onderwerp, namelijk: " Pasen", (Pascua in het Spaans). Ze vinden het zelfs leuk om hardop voor te lezen. Dus terwijl er 1 persoon leest, zijn de anderen al luisterend het verhaal aan het uitbeelden.
De kus van Judas:
De veroordeling:
Bij de dames werkt dit niet. Zij komen binnen met " dit kan ik niet" en veel bla bla. En gaan daarna bloemetjes tekenen. Ik heb ze maar wat eerder weggestuurd, want de tia, een ex-pequena die in haar dienstjaar zit, begon een gezicht van een kind te beschilderen. Daar heb je dus ook niks aan.
Het is leuk om een band met de jongens te krijgen, met ze te eten, en ook zo hun talenten te ontdekken. Een schattig jongetje kijkt me elke dag vragend aan en zegt dan: " hoe laat mag ik komen tekenen?" Is dat niet het paradijs voor een tekendocent uit Amsterdam?
Jezus sterft
Jezus is opgestaan
Inmiddels ben ik ook begonnen met wat zanglessen te geven aan het koortje van de kerk. Dit wil nog niet erg vlotten. Met name omdat de kinderen vooral goed kunnen dansen, maar niet kunnen zingen. Het lijkt van een afstand en als je je oren dicht doet best leuk, want ze hebben allemaal een glimlach op hun gezicht... maar ik vind het erg moeilijk dat ze geen vercshil horen tussen bv een C en een G#. Dat is vrij bizar, ze hebben allemaal hun eigen toonhoogte bedacht voor elk lied, en met name als het te hoog wordt, wordt er veel 'geïmproviseerd'. Een vorige collega zei vaak: " Je moet het maar als een uitdaging zien", dat zeg ik nu maar tegen mezelf.
Dus absoluut veel uitdagingen deze weken. Ik zal later meer schrijven en foto's toevoegen.
