Het eiland is een paradijs

De eerste week op het eiland. Wat een een sprookjesparadijs! De natuur is zo ongerept en prachtig, de bananen groeien hier voor je neus, er zijn hele bijzondere vogeltjes, kikkers, vlinders en we werden onthaald door een familie schatige babypoesjes. Deze week moeten alle vrijwilligers 1 week meewerken als tio of tia, wat eigenlijk normaal gesproken de belangrijkste en tevens ook zwaarste taak bij NPH. Je bent dan dag en nacht bij de kinderen, staat om half 5 op, zorgt dat ze hun taken doen en naar school gaan, eten krijgen en weer gezond naar bed gaan. Als tio heb je dan gemiddeld ook maar 5 of 6 uur slaap per nacht.
Maar nu is het vakantie. Er zijn maar 50 van de 300 kinderen op het eiland, de rest is bij hun familie. Er worden nu wat spelletjes gedaan overdag, of we gaan naar het strand. Het is erg rustig en als vrijwillger hebben we nog geen enkele verantwoordelijkheid te dragen, dat is misschien fijn om te beginnen, maar ook wel saai. Maar gelukkig hoeven we niet om half 5 op!
Deze week was ik trouwens ziek, had griep, beetje koorts, maar na 3 dagen was het weer goed. Ik heb 1 poesje van de 5 uitgekozen om hier te mogen blijven, ze heet Snoetje en is heel sociaal en gezellig. En ik heb nog steeds geen vlo ontdenkt....

in de bus

Ometepe

Vanaf het vaste land zie je de 2 vulkanen al!

Het vrijwillgershuis, tussen de bananenplanten

Eindelijk zijn we er! En het is hhier net alsof ik in een droom beland ben, een tropisch eiland, prachtige natuur, en een heel warm welkom van de kinderen die hier zijn. Ze hebben allemaal mooie dansjes gedaan, van originele nicaraguaanse dansen tot regeton en een buikdans!
We zijn ons aan het installeren in het vrijwillgershuis. Een aantal vrijwilligers zijn ziek geworden, en ik voel me vandaag ook niet zo, maar ik kan nu eindelijk mijn koffers uitpakken en mijn kamer inrichten. Het voordeel van de oudste zijn is dat ik mijn eigen kamer alleen heb, er zijn ook een aantal nadelen. Ik vind niet alles leuk wat de jongeren wel vinden, maar goed, ik vind mijn weg wel.
Afgelopen week waren we met alle vrijwilligers eerst 3 dagen op het vaste land in San Jorge, waar de kleine kinderen van 0 tot 8 jaar wonen, op een prachtige lokatie aan het meer. Wat gek is dat alle kinderen onmiddleijk dol op je zijn, op schoot willen, knuffelen etc, wat ik absoluut niet gewend ben van de nederlandse kinderen, ook niet van deze leeftijd. Maar ze zijn altijd blij weer nieuwe vrijwilligers te zien, want die gaan een jaar voor ze zorgen en met ze leven. Als je hier een paar maanden bent verandert dat zeggen de oudere vrijwilligers.
Na het “ babyhuis’ in San Jorge zijn we een paar dagen naar het hete Leon geweest, mooie stad maar eigenlijk een paar graden te warm.
Het was gisteren een lange reis van Leon naar het eiland, bijna 12 uur met allerlei wachtmomenten tussendoor, dus we waren lekker gaar. Ik ga het komende jaar bij de grotere jongens mee eten en in de vrije tijd zitten, want die hebben alleen Anne, en alle nieuwe vrijwilligers wilden graag bij de kleintjes. Ik moet wel erg wennen aan de hele tijd in een groep te zitten, zoek ook mijn tijd alleen te zijn.

de 'babys' in San Jorge