Ometepe

Vanaf het vaste land zie je de 2 vulkanen al!

Het vrijwillgershuis, tussen de bananenplanten

Eindelijk zijn we er! En het is hhier net alsof ik in een droom beland ben, een tropisch eiland, prachtige natuur, en een heel warm welkom van de kinderen die hier zijn. Ze hebben allemaal mooie dansjes gedaan, van originele nicaraguaanse dansen tot regeton en een buikdans!
We zijn ons aan het installeren in het vrijwillgershuis. Een aantal vrijwilligers zijn ziek geworden, en ik voel me vandaag ook niet zo, maar ik kan nu eindelijk mijn koffers uitpakken en mijn kamer inrichten. Het voordeel van de oudste zijn is dat ik mijn eigen kamer alleen heb, er zijn ook een aantal nadelen. Ik vind niet alles leuk wat de jongeren wel vinden, maar goed, ik vind mijn weg wel.
Afgelopen week waren we met alle vrijwilligers eerst 3 dagen op het vaste land in San Jorge, waar de kleine kinderen van 0 tot 8 jaar wonen, op een prachtige lokatie aan het meer. Wat gek is dat alle kinderen onmiddleijk dol op je zijn, op schoot willen, knuffelen etc, wat ik absoluut niet gewend ben van de nederlandse kinderen, ook niet van deze leeftijd. Maar ze zijn altijd blij weer nieuwe vrijwilligers te zien, want die gaan een jaar voor ze zorgen en met ze leven. Als je hier een paar maanden bent verandert dat zeggen de oudere vrijwilligers.
Na het “ babyhuis’ in San Jorge zijn we een paar dagen naar het hete Leon geweest, mooie stad maar eigenlijk een paar graden te warm.
Het was gisteren een lange reis van Leon naar het eiland, bijna 12 uur met allerlei wachtmomenten tussendoor, dus we waren lekker gaar. Ik ga het komende jaar bij de grotere jongens mee eten en in de vrije tijd zitten, want die hebben alleen Anne, en alle nieuwe vrijwilligers wilden graag bij de kleintjes. Ik moet wel erg wennen aan de hele tijd in een groep te zitten, zoek ook mijn tijd alleen te zijn.