Weerzien!

De afgelopen 2 weken had ik meivakantie en had besloten om toch nu alweer terug te gaan naar mijn mooie land met de lieve kinderen. En ik heb zó genoten! Nicaragua is echt een land waar mijn hart een sprongetje door maakt.
Gelukkig mocht ik de eerste nachten een beetje bijkomen en gezellig Nederlands praten met de familie Meeuwes die inmiddels in de boerderij tussen Managua en Leon wonen. Toen ik aankwam kreeg ik een warm welkom, letterlijk en figuurlijk. Het land is droog en kleurt nu van geel tot roestbruin, en het stof waait erg op doordat het al maanden niet geregend heeft. Maar sinds mijn laatste nacht eergisteren is het ' s nachts alweer gaan regenen, dus binnenkort zal het er wel weer fris en groen uit gaan zien.
Een dagje naar het strand met de familie:

De familie heeft een boerderij met vee, koeien en paarden en leven van het vlees en de melk die de koeien geven. Helaas is de crisis in Nicaragua inmiddels ook toegeslagen.
Savanne geeft de kalfjes melk:

Snoetje mijn katertje wordt hier erg goed verzorgd!



Na 3 dagen ging mijn reis verder richting het vulkanische eiland Ometepe, waar ik een jaar met de kinderen gewoond heb. Het was echt geweldig om er weer te zijn, tijd te hebben voor de kinderen, lekker te kroelen en te knuffelen met ze, en mijn Spaans weer op te halen, wat toch wel aardig wegzakt na 4 maanden.
Tegenwoordig zitten de kinderen van ' smorgens 7 tot 's middags 4 op school, weer eens een nieuw bedenksel van de directie. Van 7 to 1 hebben ze les! En daarna eten ze op school en van 2 tot 4 moeten ze huiswerk maken.



Afgelopen vrijdag hadden alle scholen in Nicaragua vrij, el dia de trabajadores, dag van de arbeid zeg maar, en nam ik mijn kans schoon om voor de allerlaatste keer nog eens een workshop tekenen te geven. Er kwamen zo'n 50 kinderen op af en ik heb een mooie stapel tekeningen met vulkanen en tropische dieren meegenomen naar Nederland, wat een fijn cadeau.






Helaas is het me niet gelukt om de oudere jongens en meiden die nu op het nieuwe landgoed "Casa Padre Wasson" wonen te bezoeken, daarvoor was mijn vakantie toch te kort en zij hebben ook zulke enorm lange dagen dat ze niet thuis zijn. Maar, er zal zeker nog wel een keer komen dat ik ze een snelbezoek ga brengen. Mijn grote artiesten zitten daar nu, en hebben helemaal niets kunstzinnigs te doen, en dat is triest. Dus ik hoop dat straks de nieuwe creatieve therapeute die in juli komen gaat, daar wel mee aan de slag kan.

Het vrijwilligershuis was dunbevolkt vergeleken mijn komst vorig jaar. Er wonen nu nog maar 4 mensen, waarvan er deze zomer ook weer 2 naar huis gaan. Veel ruimte, veel stof, en een paar kakkerlakken zeg maar.
Met Michelle ben ik nogmaals naar Finka Venecia gelopen en hebben we heerlijk gegeten en gekletst.



Mijn laatste dagen bracht ik door in San Juan, aan zee waar je elke avond opnieuw genieten kan van de zonsondergangen, die zijn soms spectaculair.


Ik heb mijn Spaans weer opgehaald door elke dag een klein bezoek aan de talenschool Rosa Silva te brengen en daar naar het relaas te luisteren wat men in Nicaragua vindt van de jeugd van tegenwoordig! haha best grappig. Rosa zegt dat ze de kinderen maar wat vaker een draai om de oren moeten verkopen, want er wordt niet meer geluisterd. Daar weten wij alles van in Nederland, maar of dat nou de goeie oplossing is....