Nederland

Mijn laatste bericht op het Nicaraguaanse avonturen-blog schrijf ik hier vanuit mijn huiskamer in Weesp. Alweer 10 dagen terug op Nederlandse bodem probeer ik het allemaal een plek te geven, wat ik hier nu voel over Nicaragua, NPH en het werk met de kinderen wat ik daar deed.
Ik ben allereerst heel blij weer terug te zijn, geniet ervan mijn moeder en vrienden weer gezien te hebben, afspraken te maken, en lekkere bruine boterhammen met kaas te eten, kroketten en appels. Maandag heb ik alweer een sollicitatie om tekenlessen en andere lessen te verzorgen in de jeugdgevangenis van Amsterdam. Ook goed om weer hier aan de slag te gaan.

Ik kijk terug op een jaar vol belevenissen, een nieuwe cultuur een droom die ik in vervulling heb laten gaan. Nadat ik 4 weken talenschool deed in San Juan del Sur dacht ik toch wel aardig Spaans te spreken en te verstaan, maar heb daar nog maanden mee geworsteld uiteindelijk omdat de kinderen niet zo articuleren zoals mijn docenten op de Spaanse school. Therapie geven en de kinderen niet goed verstaan was een ramp. Gelukkig was Anne er de eerste maanden, om me te helpen, en zij was een ware tolk! En hardwerkend voorbeeld en heeft me de kneepjes van het vak geleerd en verder hebben we veel lol gehad samen. Het was een waar gemis dat ze afscheid nam. Ik heb leren genieten van het omgaan met de kinderen die grote verhalen hebben, de eenvoud van wonen en leven, de prachtige natuur, de vulkaan in al zijn kleuren, de vreemde manier van communiceren en de flexibiliteit die altijd weer aan je gevraagd wordt. Ik hoef hier niet meer een afspraak niet 3 keer te bevestigen, daar moet ik soms nog wel even aan wennen hoor. Ik heb erg genoten van mijn vriendin Roos die op bezoek kwam, mijn lieve moeder en haar vriendin Truus, en natuurlijk de fotograaf die zijn kunsten liet zien in September en me veroverde. Sindsdien waren mijn plannen wel zo duidelijk dat ik niet langer wilde blijven in het mooie Nicaragua dan 1 jaar en daarna terug zou gaan naar Nederland. Helaas mocht de liefde tussen de fotograaf en de vrijwilliger niet lang duren.
Zo'n jaar maakt een enorme indruk op je leven. Ik ben een vrouw van 37, en heb deze droom eindelijk in de realiteit gebracht, een droom die al bijna 18 jaar oud was. Ik denk dat ik me er nu echt met hart en ziel kon geven, had alles goed voorbereid, en eerder is dat gewoon niet goed gelukt. Ik weet zeker dat ik eens terug ga, om de kinderen en zoen te geven, de blauwe vlinder weer te bewonderen, en misschien wel de grote vulkaan Concepción te beklimmen. Ook zal ik de Groningse familie groeten en Snoetje even knuffelen.

Maar nu is er een nieuwe tijd aangebroken. En die ga ik me eigen maken.
Dank je wel NPH, dank je wel Nicaragua, dank je wel lieve kinderen om mijn leven zo te verrijken.